MPOYZOYKI KAI MPOYZOYKSIDES!!!!: Θεόδωρος Δερβενιώτης (1922-2004) "Σχολή Λαϊκής Μουσικής"

Δημιουργός εκατοντάδων τραγουδιών, με μεγάλη μουσική παρακαταθήκη στο χώρο της Λαϊκής Μουσικής. Συνθέτης, οργανοπαίχτης, ενορχηστρωτής και μαέστρος!
H παρουσία του Θόδωρου Δερβενιώτη επί 55 χρόνια στη μουσική σκηνή, συνδέεται με την προσφορά του, όχι μόνο ως συνθέτη με πολύ μεγάλες επιτυχίες τραγουδιών, αλλά και με την αδιάκοπη διδασκαλία του στην παραδοσιακή μουσική...

Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης γεννήθηκε στην Ζαγορά Πηλίου (44 χλμ από τον Βόλο) στις 20 Ιανουαρίου 1922, γιός του Δημήτρη και της Ιφιγένειας Δερβενιώτη. Από μικρό παιδί δείχνει μεγάλη αγάπη για την μουσική κληρονομώντας το μουσικό ταλέντο του παππού του Θεόδωρου Δ. Δερβενιώτη, ο οποίος υπήρξε παραδοσιακός μουσικός παίζοντας λαούτο σε γάμους και πανηγύρια της εποχής.Οι επιρροές της μουσικής του παππού του, καθώς και οι εξαιρετικές γνώσεις του μέλους της κομπανίας του παππού του Γιάννη Βισβίκη ενισχύουν την μεγάλη αγάπη του μικρού Θεόδωρου Δερβενιώτη και τελικώς τον βοηθούν να μυηθεί πιο εύκολα στην παραδοσιακή μουσική.
Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης παράλληλα δείχνει το ίδιο ζήλο για την ευρωπαϊκή αλλά και για τη βυζαντινή μουσική βρισκόμενος από πέντε ετών στο ψαλτήρι εκκλησίας της συνοικίας του χωριού του.
Γιάννης Βισβίκης: ο δάσκαλος του Δερβενιώτη!
«Το πρώτο όργανο που ‘πιασα στα χέρια μου, όταν ήμουν πιτσιρίκος ήταν το λαούτο του παππού μου, Θόδωρου Δερβενιώτη. Ο παππούς μου, έπαιζε καλό λαούτο πενήντα χρόνια και πρίν γεννηθώ εγώ. Όμως σε κείνον που χρωστάω πολλά ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος ο Ιωάννης Βισβίκης. Μ ‘αυτόν ο παππούς είχε κομπανία 45 ολόκληρα χρόνια (1890-1935)και δε χωρίσανε ούτε μια μέρα».
«Ο Μπαρπά-Γιάννης, όπως ήταν γνωστός ο δάσκαλος μου, έπαιζε κλαρίνο και βιολί. Αυτός δε ήταν ένας ιδιόρρυθμος τύπος. Γεροντοπαλίκαρο, δεν παντρεύτηκε ποτέ, ζούσε σε έναν παλιό μύλο μόνος, στη Ζαγορά. Όλος ο μύλος ήταν γεμάτος από σπάνια βιβλία και διάφορα όργανα που τα κατασκεύαζε μόνος του. Σ ‘αυτόν χρωστάω τις πρώτες γνώσεις τόσο της βυζαντινής όσο και της ευρωπαϊκής μουσικής. Ήταν ένας σπουδαίος μουσικός και ήξερε όλους τους δρόμους». (ΠΗΓΗ)

Σε ηλικία 16 ετών (1938) κάνει την πρώτη του επίσημη εμφάνιση ως μέλος παραδοσιακής κομπανίας παίζοντας λαούτο σε τοπικό πανηγύρι της Ζαγοράς. Ένα χρόνο αργότερα διορίζεται ψάλτης στην εκκλησία της Αγίας Κυριακής Ζαγοράς. Παίζει ακόμα με ιδιαίτερη επιτυχία μαντολίνο, μπάντζο, μαντόλα και αργότερα μπουζούκι, μπαγλαμα..

Ο Δερβενιώτης, νέος με λαούτο!

ΚΑΤΟΧΗ ...
Κατά την δεκαετία του 1940 ο Θεόδωρος Δερβενιώτης ως νέος με προβληματισμούς και ανησυχίες δεν λείπει από το κάλεσμα του Ε.Α.Μ. στο οποίο γίνεται μέλος από την αρχή της ίδρυσης του. Στην συνέχεια γίνεται μέλος της Ε.Π.Ο.Ν. και λίγους μήνες αργότερα μέλος του Κ.Κ.Ε.
Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της αντίστασης η δράση του υπήρξε πρωτοπόρα και έντονη. Μετά τα γεγονότα του εμφύλιου οδηγείται στρατεύσιμος σε 3χρόνη εξορία στα Κύθηρα και την Μακρόνησο..
«Στην κατοχή αγωνίστηκα κι ‘εγώ μέσα από τις γραμμές των Εθνικο-απελευθερωτικών οργανώσεων για την λευτεριά της πατρίδας μας. Αυτό μου κόστισε αργότερα εξορία, φυλακή, Μακρόνησο και άλλες ταλαιπωρίες. Πολεμήσαμε, βλέπεις τους Γερμανό-Ιταλούς και το πληρώσαμε».
«Στην Μακρόνησο ήμουν δεύτερος μαέστρος στη χορωδία, πρώτος ήταν ο Παν. Ακράτης. Από χορωδούς είχαμε διαλέξει τριάντα πέντε και είχαμε φτιάξει μαντολινάτα που διεύθυνα εγώ». (ΠΗΓΗ)

Κρατούμενοι στην αποθήκη Σαρακηνού -Γαλλίας, στο Βόλο (1947). Ο Δερβενιώτης όρθιος (τρίτος από αριστερά)

Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης παρά το ακλόνητο των θέσεων του κατά την διάρκεια της εξορίας δεν εγκαταλείπει την μουσική δημιουργία και με το μουσικό ταλέντο που διαθέτει, αναγκάζει τους διώκτες του να του αναθέσουν την διεύθυνση της χορωδίας του Β’ τάγματος.
Στα επόμενα σκληρά χρόνια της δεκαετίας του 1950 ο αγώνας της επιβίωσης συνοδευόμενος από την «ρετσινιά» του αριστερού πεισμώνουν και σφυρηλατούν τον Θεόδωρο Δερβενιώτη. Η εποχή που ακολουθεί συνδέεται με την οικοδόμηση του αστικού κράτους, τις διώξεις, τους αποκλεισμούς, τη φτώχεια και την εγκατάλειψη που κυριαρχεί σε κάθε σημείο της Ελλάδος. Σ’ αυτό το σκηνικό ο Θ. Δερβενιώτης αρχίζει να εργάζεται με μοναδικό ζήλο έχοντας ως ισχυρό όπλο την μουσική του μαεστρία και την αγάπη για την μουσική πλάθοντας μεγάλα τραγούδια που μέλλει να οικοδομήσουν τη επονομαζόμενη «Σχολή του Κοινωνικού Λαϊκού Τραγουδιού».

Σ’ αυτή την περίοδο σύμφωνα με μαρτυρίες του ίδιου κάποιος τον συμβούλεψε να αφήσει το λαούτο και να μάθει μπουζούκι. Τον άκουσε κι έτσι βρέθηκε στο καφενείο των καλλιτεχνών του λαϊκού τραγουδιού. Στο «μπαράκι του Μάριου», Σωκράτους και Σατωβριάνδου ήρθε σε επαφή με τους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού, οι οποίοι του ζητούσαν να τους γράφει τα τραγούδια τους σε νότες, για να τα στέλνουν στο Υπουργείο Τύπου. Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης με το παρατσούκλι «ο χοντρός» ήταν ο μόνος που ήξερε να γράφει και να διαβάζει σε πεντάγραμμο. Εκτός από την εκμάθηση του μπουζουκιού ο Θεόδωρος Δερβενιώτης γρήγορα έπαιξε επίσης μπαγλαμά, μαντολίνο, μπάντζο και μαντόλα.

Στο «μπαράκι του Μάριου». Ο Μάριος, έξω από το μπαράκι του, προσπαθεί να τιθασεύσει τους... άτακτους. Με το καβουράκι ο γνωστός ηθοποιός και φίλος του ρεμπέτικου Πέτρος Γιαννάκος (Κοκοβιός), ο Χριστάκης (στην μέση με γυαλιά) καθιστός (που κοιτάζει περίεργα) ο Μπάμπης Μπακάλης, αριστερα ο συνθέτης και μαέστρος Θεόδωρος Δερβενιώτης, τερμα δεξια ο Τακης Μπινης.

Για αρκετό διάστημα ο Θεόδωρος Δερβενιώτης ασχολείται με το γράψιμο των τραγουδιών σε πεντάγραμμο και σιγά-σιγά αρχίζει να διορθώνει και να προσθέτει μουσικές στους ρυθμούς που τους σιγοτραγουδούν μεγάλες μορφές του ελληνικού τραγουδιού. Αυτή του η επαφή με την μουσική, του ανοίγει τον δρόμο με την σύνθεση και έτσι το 1952 ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης (επονομαζόμενος και ως «Τσάντας») αφού του παραδίδει το πρώτο τραγούδι που στην συνέχεια θα μελοποιήσει ο Θεόδωρος Δερβενιώτης του ζητά να φιλήσει το χέρι του στιχουργού.

Το πρώτο τραγούδι με τίτλο «ΜΟΝΟ ΨΕΜΑ και ΑΠΙΣΤΙΑ» (1953) του συνθέτη πλέον Θεόδωρου Δερβενιώτη είναι γεγονός, ηχογραφείται με την φωνή του τραγουδιστή Γιάννη Τζιβάνη από την φωνογραφική εταιρεία ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και σημειώνει πωλήσεις που φθάνουν τους 1900 δίσκους. Το δεύτερό του τραγούδι που ηχογραφείται φέρει την μεγάλη φωνή της εποχής, τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και ακολουθεί μια μουσική «καταιγίδα» με τραγούδια από τις μεγάλες φωνές της εποχής: Καίτη Γκρεύ, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια, Πάνος Γαβαλάς, Στράτος Διονυσίου, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα και άλλοι.

Πρώτη επαγγελματική εμφάνιση για τον Στέλιο Καζαντζίδη στην Κηφισιά. Στις ταβέρνες του Μπόκαρη, στην Κηφισιά και στο Βουτζά στην Καλογρέζα
Εδω μαζι με: Στέλιος Χρυσίνης στην κιθάρα και ο Θεόδωρος Δερβενιώτης στο μπουζούκι, δεξιά.

από αριστερά: Ο Δερβενιώτης, ο Μπουρλιάσκος, ο Ζιάνος, η Ζανέτ, ο Παναγιώτης, ο Αργύρης Βαμβακάρης κι ο Δ. Ρουμελιώτης, στο σανατόριο αναπήρων πολέμου (Πεντέλη, 21-1-1954)

Καλοκαιρινή φωτογραφία, από την χρονιά τού 1956, σε κάποιο - (πιθανότατα) εξοχικό ταβερνάκι.. 6 οι καλλιτέχνες, αλλά αναγνωρίσιμοι είναι οι 2 μπουζουκίστες: στην άκρη δεξιά ο μουσικοσυνθέτης Θεόδωρος Δερβενιώτης και μπροστά από τον ακκορδεονίστα ο επίσης μουσικοσυνθέτης - (αλλά..και στιχουργός και ερμηνευτής) Απόστολος Χατζηχρήστος..
*3 χρόνια αργότερα, το 1959, ο συνθέτης τής "Πεντάμορφης", τής "Βαγγελιώς" και πολλών άλλων ασμάτων, θα ταξιδέψει σε ουράνιους μουσικούς προορισμούς, ενώ την ίδια εκείνη χρονιά, ο έτερος συνάδελφος του - (Θ.Δ.) θα πάρει μία σημαντική απόφαση για τον επαγγελματικό προσανατολισμό του: αποφασίζει να σταματήσει να παίζει στα νυχτερινά κέντρα μιάς και αισθάνθηκε οικονομικά ''αδικημένος / ριγμένος'' σε σχέση με τούς τραγουδιστές.

Το 1959 εγκαταλείπει οριστικά το πάλκο (στον «Αστέρα» Κοκκινιάς του Παράσχου Κονδύλη, γιατί δεν ανεχόταν να παίρνει ο μεν Καζαντζίδης 1300 δρχ. μεροκάματο, η δε Μαρινέλλα 600 δρχ, κι αυτός ο συνθέτης και μαέστρος των τραγουδιών τους μόνο 300 δρχ. (!)*
Το φθινόπωρο του ’60 ο Δερβενιώτης επιχειρεί ένα άλλο παρότολμο εγχείρημα για την εποχή και ανοίγει τη Σχολή λαϊκού και ελαφρού τραγουδιού στα Σεπόλια, στην οδό Κωνσταντινουπόλεως με συνεργάτη τον Γιάννη Βέλλα. Ο Δερβενιώτης ήταν υπεύθυνος για το λαϊκό τραγούδι και ο Βέλλας για το ελαφρό. Παράλληλα σ’αυτή την σχολή ο Δερβενιώτης διδάσκει κιθάρα και μπουζούκι. Στην συνέχεια η σχολή μεταφέρεται Ακομινάτου και Φαφιέρου ενώ με το τέλος της συνεργασίας του Θεόδωρου Δερβενιώτη με τον Γιάννη Βέλλα λόγω διαγωνίας σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας η σχολή του Δερβενιώτη μεταφέρεται στην Βίκτωρος Ουγκώ 27 και αργότερα στην Λ. Αλεξάνδρας κοντα στην καφετέρια Σόνια.
Κατά την δεκαετία του 1960 το έργο του Δερβενιώτη εμπλουτίζεται συνεχώς και γρήγορα καταξιώνεται ως ένας από τους μεγαλύτερους λαϊκούς συνθέτες της εποχής.
Στην ίδια δεκαετία η σύνδεση του με τον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη, κύριο εκφραστή των λαϊκών συναισθημάτων της εποχής αφήνει ως παρακαταθήκη 95 μοναδικά λαϊκά τραγούδια που έγραψαν ιστορία ( Το πρώτο τραγούδι του Δερβενιώτη, που είπε ο Καζαντζίδης, ήταν σε στίχους Κολοκοτρώνη, είχε τίτλο "Έχασα τον άνθρωπο μου" το 1953). Επίσης είχε την τύχη να συνεργαστεί με τους κορυφαίους στιχουργούς του λαϊκού τραγουδιού όπως η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Κώστας Βίρβος, ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης, ο Κώστας Μάνεσης και ο Χρήστος Κολοκοτρώνης. Το 1963 συνεργάζεται με την δισκογραφική εταιρεία «COLUMBIA» και μετέπειτα στις εταιρείες «ODEON», «PARLOPHONE» που αργότερα έγινε «ΜΙΝΟΣ».
Στην δεκαετία του 1970 ο Θεόδωρος Δερβενιώτης εξακολουθεί να δημιουργεί μεγάλα τραγούδια και να συνεργάζεται με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής: Λάκης Χαλκιάς, Σπύρος Ζαγοραίος, Βαγγέλης Περπινιάδης, Πέτρος Αναγνωστάκης, Τόλης Βοσκόπουλος, Μάνος Παπαδάκης, Γιώργος Νταλάρας και άλλοι.

Βρισκόμαστε κάπου..στα 1967(;) και είναι έτοιμοι για ηχοληψία... ο Μάνος Παπαδάκης, ο συνθέτης Θεόδωρος Δερβενιώτης και η Λίτσα Διαμάντη.

Η επιτυχία του Θεόδωρου Δερβενιώτη στο λαϊκό τραγούδι δεν αποτυπώνεται μόνο από τις μεγάλες συνεργασίες αλλά και από τις μεγάλες πωλήσεις στις δουλειές που υπογράφει συνθετικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο δίσκος που περιείχε τα τραγούδια «Ψύλλοι στ' αυτιά μου μπήκανε» και «Σε ικετεύω» με τον Τόλη Βοσκόπουλο που σημειώνει πωλήσεις που φθάνουν τα 150.000 αντίτυπα, ενώ το τραγούδι «Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι» με τον Στέλιο Καζαντζίδη σημειώνει πωλήσεις που φθάνουν τα 100.000 αντίτυπα.

Εκτός από τα εκατοντάδες τραγούδια που κυκλοφόρησε σε δίσκους 78 και 45 στροφών, υπογράφει σε 500, τουλάχιστον, κομμάτια ως ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας!.

Μία σπάνια φωτογραφία με τον Δερβενιώτη, τον Πέτσα και τον Μπακάλη (ίσως το 1969)

*Η δεκαετία του 1980 βρίσκει τον Θεόδωρο Δερβενιώτη προς το τέλος της μεγάλης του πορείας με επισφράγισμα τη συνεργασία του με τον Μανώλη Μητσιά, στο δίσκο «Εξ Αδιαιρέτου», με τον Πασχάλη Τερζή στο δίσκο «Εθνική Θεσσαλονίκης» και σε άλλους δίσκους με συμμετοχές.
Ο Θ. Δερβενιώτης ανέπτυξε επίσης έντονη συνδικαλιστική δράση στο χώρο του τραγουδιού όπου και διατέλεσε ιδρυτικό μέλος, πρόεδρος της ΕΜΣΕ (Ένωση Μουσικών Στιχουργών Ελλάδος) και μέλος Δ.Σ. για είκοσι έτη. Επίσης υπήρξε πρόεδρος σε αρκετά Δ.Σ. του Συλλόγου Ζαγοριανών Αθήνας.

* Να αναφέρουμε οτι Θεόδωρος Δερβενιώτης ήταν ο πρώτος δάσκαλος του μεγάλου δεξιοτέχνη μουσικοσυνθέτη Μανώλη Καραντίνη! Παρακολούθησε, σαν εξαιρετικό ταλέντο, τη Σχολή Λαϊκής Μουσικής Θόδωρου Δερβενιώτη, όπως και ο Δημήτρης Κορδατζής κ.α.

Γιώργος Στρατέλος, δεξιοτέχνης μπουζουξής (δεκ.'70), "Σχολής Δερβενιώτη".

Ο Γιώργος Στρατέλος στο κέντρο (μισοκάθετε), από πάνω του έχει τον δάσκαλό του Θ. Δερβενιώτη, τον Στ. Καζαντζιδη κ.α. Κάτω αριστερά ο Μιμης Παπαιωαννου. (1965 περίπου..)

Ολοκληρώνοντας την πορεία του μεγάλου λαϊκού συνθέτη και δάσκαλου Θεόδωρου Δερβενιώτη θα πρέπει να αναφέρουμε τα πιο γνωστά τραγούδια που υπογράφει ο ίδιος τα περισσότερα σε στίχους του Κώστα Βίρβου: «Αναστενάζει ο μπαγλαμάς», «Παράπονα και κλάματα», «Στο ’πα μια, στο ’πα δυό», «Μίσος κι αγάπη», «Η αμαρτωλή», «Όσες βρω καρδιές θα κάψω», «Οι 10 συμβουλές», «Άλλα μου λεν' τα μάτια σου», «Να καεί το πελεκούδι», «Αφήστε με στον πόνο μου», «Βίρα τις άγκυρες», «Δειλινό σε γνώρισα», «Λογαριασμός δικός μου», «Αφού απόφαση το πήρες», «Τί να πω και τί να κάνω», «Γλυκοχαράζει», «Φύγε κι άσε με», «Χαδιάρα μου», «Η Ντόλτσε βίτα ή Γλυκειά ζωή», «Ένα πικρό παράπονο», «Η νέα ντόλτσε βίτα», «Η πεθερά μου», «Κατεδαφίζεται», «Της νύχτας το μινόρε», «Σού 'χω έτοιμη συγγνώμη, γύρισε ξανά», «Θα φύγω πρώτος για να φταίω μόνο εγώ», «Κλαίνε μαζί μου τα βουνά», «Μια γυφτοπούλα αγάπησα», «Ένας μπαγλαμάς μουρμούρης», «Δέκα νύχτες, δέκα βράδια», «Μια μάνα απόψε χαίρεται», «Στου Θωμά το ταβερνάκι», «Το τελευταίο μας φιλί», «Μέσ’ στης αγάπης μας το τζάκι», «Σκοτεινιασμένε ουρανέ», «Εμείς μαζί θα ζήσουμε», «Μοίρες, μοίρες», «Παλαμάκια, παλαμάκια», «Παραπονιάρα μου», «Σαν σήμερα χωρίσαμε», «Σ' αυτόν τον ψεύτη τον ντουνιά», «Σβήσε το φως», «Τα τελευταία τα σκαλιά», «Ίσως», «Της κοινωνίας ναυαγός», «Τσιγγάνε σπάσε το βιολί», «Φίλα με, φίλα με», «Στις φάμπρικες της ξενιτιάς», «Ένα σφάλμα έκανα», «Γόησσα», «Αγαπώ την Άννα», «Χτύπα με, μοίρα, χτύπα με», «Ρεμπέτικο ιστορικό», κ.λ.π.
Τα προσωπικά L.P. του Θεόδωρου Δερβενιώτη είναι: «Τραγούδια της ξενιτιάς» (1965), «Το ρεμπέτικο περιβόλι» (1974), «Αξέχαστες επιτυχίες 1953-75» (1975), «Αντιλαλούν οι γειτονιές» (1976), «Λαϊκοί καημοί» (1977), «Όλα για σένα» (1978), «Ένα συστημένο γράμμα» (1979), «Έτσι σε θέλω, έτσι μ' αρέσεις» (1980), «Τριαντάφυλλο κι αγκάθι» (1981), «Τα λαϊκά του Θοδωρή Δερβενιώτη» (1982), «30 χρόνια Νο 1» (1984), «Τα καινούργια» (1985), «Μια αγάπη όταν ξαναρχίζει» (1986), «Δερβενιώτης:30 χρόνια Νο 2» (1987), «Ξυπνήσαν οι αναμνήσεις» (1993), κ.λ.π. Μετέχει επίσης «κατά το ήμισυ» στους δίσκους: «Αγάπη και φιλότιμο» (1975), «Ρεμπέτικα και θαλασσινά» (1978), «Εξ' αδιαιρέτου» (1984), «Όλα μου τα παράπονα» (1985), «Εθνική Θεσ/νίκης» (1986), «Τα μάγκικα του Βίρβου» (1988).

Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης έφυγε στα 82 του χρόνια την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2004 αφήνοντας πίσω του μια λαμπρή πορεία, που ξεκινά από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄50, μέχρι και τις ημέρες μας. Με τα τραγούδια του στήριξε την καριέρα πολλών μεγάλων ερμηνευτών: Στέλιου Καζαντζίδη, Βαγγέλη Περπινιάδη, Πόλυς Πάνου, Μανώλη Αγγελόπουλου, Πάνου Γαβαλά, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Καίτης Γκρέυ, Μπάμπη Τσετίνη, Γιώτα Λύδια, Στράτο Διονυσίου, Σπύρο Ζαγοραίου, Μάνο Παπαδάκη, Πέτρο Αναγνωστάκη, Τόλη Βοσκόπουλου, Μανώλη Μητσιά κ.α., υπογράφοντας αθάνατες επιτυχίες.
(Μέρος άρθρου του Αλέξανδρου Καπανιάρη ΠΗΓΗ)

*Την 10ετία του 1980 βρήκε την Λαϊκή Μουσική και τους δημιουργούς της να μπαίνουν σταδιακά στο ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ με τις ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ να προωθούν τον ΕΚΧΥΔΑΪΣΜΟ της Μουσικής, την Καλλιέργεια άμουσων Αμερικανικών προτύπων προς το “Ελληνικόν” και την ισοπέδωση κάθε μουσικής Πολιτιστικής κληρονομιάς. Τα “ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ” των “ΣΚΥΛΑΔΙΚΩΝ”, των “POP” προτύπων και της Υποκουλτούρας, οδήγησαν τον ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗ να φωνάξει, να κραυγάσει ότι:
“...Είχαμε πολλά περισσότερα να δώσουμε στη Μουσική... Οι Εταιρείες μας παραμέρισαν... Μας αγνόησαν σαν να μην υπήρξαμε ποτέ !... Βλέπουν τους δίσκους μόνο σαν Εμπόρευμα !...Δημιουργοί τρανοί όπως οι ΚΑΛΔΑΡΑΣ, ΒΙΡΒΟΣ, ΜΠΑΚΑΛΗΣ, ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ, παραμερίστηκαν, χτυπήθηκαν, γιατί οι Εταιρείες ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ το ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ !...και το πολέμησαν...μέσα από το STAR SYSTEM...όλα έγιναν μεθοδευμένα για να ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ τον ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, τον ΣΥΝΘΕΤΗ, να φτάσουν το τραγούδι σε ΕΛΕΕΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ...” ΠΗΓΗ

ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ, ΠΟΥ ΑΝΤΕΞΑΝ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΝ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ, ΑΦΟΥ ΜΙΛΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΜΑΖΑΣ!.

«Τραγούδια είχα γράψει αρκετά πρίν εγκαταστηθώ στην Αθήνα το 1950. Όμως το πρώτο μου που φωνογραφήθηκε το 1953 ήταν το «Μόνο ψέμα κι απιστία», σε στοίχους του Χαρ.Βασιλειάδη ή Τσάντα και το τραγούδησε ο Γιάννης Τζιβάνης. Πούλησε 1.900 δίσκους. Τότε ο γερό-Μηλιόπουλος έλεγε πως άμα πούλαγες 2.500 δίσκους ήσουν φτασμένος συνθέτης. Το ρεκόρ σε πωλήσεις από δίσκους το έχει ο δίσκος με τον Βοσκόπουλο με τα τραγούδια «Ψύλλοι στ ‘αυτιά μου μπήκανε» και «Σε ικετεύω» που ξεπέρασε τις 150.000 κομμάτια. Και τα δύο είναι πάνω σε στοίχους του Κώστα Βίρβου. Από τα τραγούδια μου που είπε οΚαζαντζίδης τους περισσότερους δίσκους πούλησε το «Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι», που πέρασε τις 100.000 κομμάτια. Κι αυτό πάνω σε στίχους του Κώστα Βίρβου».
«To 1969 εγκατέλειψα οριστικά το πάλκο. Σιχάθηκα την κατάσταση που άρχισε τότε να δημιουργείται και αίτια ήταν τα μεροκάματα. Δυό τρείς αφεντάδες και δέκα σκλάβοι. Δούλευα κείνη τη χρονιά σα μαέστρος στο κέντρο Αστέρας στη Κοκκινιά του Παράσχου Κονδύλη. Τα μεροκάματα είχαν οριστεί έτσι: Ο Καζαντζίδης 1300 δρχ. η Μαρινέλα 600 δρχ., εγώ ο συνθέτης, ο μαέστρος και μουσικός 300 δρχ. Το μεγαλύτερο μεροκάματο από τους μουσικούς το έπερνε ο πιανίστας 90 δρχ. ,ενώ το δεύτερο μπουζούκι έπερνε 65 δρχ. Είχε γίνει η κακή αρχή για τα σημερινά μεροκάματα των 20 και 30 χιλιάδων. Ο συνθέτης, ο στιχουργός, ο μουσικός ας πεθάνουν. Αγανάχτησα με την αδικία τα βρόντησα χάμω και απ’ τότε δεν ξανανέβηκα σε πάλκο». (ΠΗΓΗ)

Συναυλία προς τιμήν του λαικού συνθέτη Θόδωρου Δερβενιώτη οργανώθηκε της 20 Σεπτεμβρίου το 2004, στη Pωμαϊκή Aγορά (οδός Διοσκούρων - Μοναστηράκι), απο την Ένωση Μουσικών Στιχουργών Eλλάδας!..(περισσότερα εδω ΠΗΓΗ) Μετά από 3 μήνες (4 Δεκεμβρίου 2004) "έφυγε" για το πάλκο των αθάνατων!..

«Μεγάλος θεωρητικός και δάσκαλος»

Γιώργος Νταλάρας: Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν ότι ανήκε στους ελάχιστους λαϊκούς μουσικούς που είχαν και θεωρητικές γνώσεις. Δάσκαλος μερικών από τους καλύτερους σημερινούς εκτελεστές του μπουζουκιού. Εγώ είχα την χαρά και την τιμή να συνεργαστώ μαζί του στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου στα τραγούδια του Κώστα Βίρβου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Κώστας Βίρβος: Με τον Θόδωρο Δερβενιώτη, νιώθαμε ο ένας τον άλλον κάτι περισσότερο από αδέλφια. Γράψαμε μαζί 725(!) τραγούδια από το 1955 ώς το 1985.

Πόλυ Πάνου: Ήταν ο λαϊκός συνθέτης της ψυχής. Έκανα μεγάλες επιτυχίες με δικά του τραγούδια: «Αλλα μου λέν' τα μάτια σου», «Ένα σφάλμα έκανα», «H αμαρτωλή».

Καίτη Γκρέυ: Αφήνει μεγάλο κενό με τον θάνατό του ο Θόδωρος Δερβενιώτης. Έχω τραγουδήσει περισσότερα από 80 τραγούδια του και, κυρίως, αυτά τα καταπληκτικά ζεϊμπέκικα.

(Από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ", 06-12-2004 ΠΑΝΟΣ ΓΕΡΑΜΑΝΗΣ)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ...

Φωτογραφία από έναν πηλιωρίτικο γάμο, στην Ζαγορά. Στην κομπανία μετέχει ο νεαρός Δερβενιώτης (με μπάτζο)

Φωτογραφία από πηλιωρίτικο γάμο, στην Ζαγορά. Με τον νεαρό Δερβενιώτη με μπάτζο.

Λευτέρης Γουναρόπουλος, Βιολέττα, Στέλιος Χρυσίνης και Θόδωρος Δερβενιώτης (Κερατιά 1952)

«Ενθύμιον 15 Αυγούστου, Στείρα ή Στούρα Ευβοίας, 1954. Πήραμε 3.500 εκατομμύρια». Αυτά γράφει πίσω η φωτογραφία. Πρώτος αριστερά ο Δερβενιώτης.

Ζαγοραίος, Γερ.Κλουβάτος, Θ.Δερβενιώτης, Ρένα Στάμου Μαρκάκης, Ευαγγελία Μαργαρώνη (πιάνο). (Νέα Ιωνία, 1957)

Θ.Δερβενιώτης (τρίτος από αριστ.), Καίτη Γκρέη, Γιαν.Καραμπεσίνης, Γιώργος Κοινούσης (ακορντεόν), Κ.Μάνεσης (τζαζ). Σε πανηγύρι στην Αγ.Παρασκευή το 1955.

Μερινέλα, Δερβενιώτης, Μαυρος, Καζαντζίδης (Λάρισα, γύρω στο 1955)

Απ’τ’αριστερά: Νικος Μαυρος, Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, και Θ. Δερβενιώτης.

Ο Θ.Δερβενιώτης με τη Μαρινέλα στη Λάρισα, γύρω στο 1955

Με Στελαρα!!

ΑΝΕΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕ ΚΑΖΑΤΖΙΔΗ-ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΚΑΙ ΘΟΔ. ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗ

ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΖΗΤΑΣ - ΜΟΥ 'ΠΑΝ ΠΩΣ ΠΡΟΞΕΝΕΥΕΣΑΙ (Δερβενιώτης - Παπαγιαννόπουλου - Ζησούλης) 1959

Ο Γ. Μουφλουζελης με Δερβενιωτη και άλλους μουσικούς στο στούντιο.

1974 "Το Ρεμπετικο Περιβολι" Θ.Δερβενιωτη / Κ.Βιρβου.
Τα τραγούδια ερμηνεύουν η Σωτηρία Μπέλλου, ο Μιχάλης Βιολάρης, η Καίτη Αμπάβη και ο Γιώργος Μουφλουζέλης. Και δυο οργανικά από Δερβενιωτη!.