Γιώργος Μητσάκης ή Καραντουζένι ή Δάσκαλος 1921 - 1993

George Mitsakis Master

Γιώργος Σ. Μητσάκης - Ποιητής Μουσικοσυνθέτης
Γεννήθηκε: Κωνσταντινούπολη, 1921
Έφυγε: Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1993
Καταπληκτικός μπουζουξής και από τους σημαντικότερους συνθέτες και στιχουργούς, βρίσκεται επάξια στην πρώτη σειρά των λαϊκών δημιουργών!..

Mitsakis Giorgos

Στο χώρο του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, λίγοι είναι εκείνοι που ασχολήθηκαν με όλες τις πτυχές της καλλιτεχνικής έκφρασης και κυμάνθηκαν ταυτόχρονα σε υψηλές στάθμες δημιουργίας. Ο Γιώργος Μητσάκης, στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, όπου έκανε το ντεμπούτο του στην δισκογραφία ξεχώρισε αμέσως για την δύναμη των στίχων του, την πολυποίκιλη μουσική του φλέβα, την σωστή ερμηνεία του και την μαστοριά του στο μπουζούκι. Άλλοτε στιβαρός και δωρικός κι άλλοτε αρχοντορεμπέτης και περιπαικτικός, ο Μητσάκης είχε το χάρισμα να διαφοροποιείται από τους ομότεχνους του. Ακόμα και σαν προσωπικότητα αλλά και σαν φιγούρα πάνω στο πάλκο «πέρασε» το δικό του ύφος και στυλ. Χωρίς υπερβολή πέρα από τον κοινότοπη αλλά εύστοχη ετικέτα «Δάσκαλος» που του απένειμαν πολλοί, ο Μητσάκης θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένας πηγαίος εστέτ του λαϊκού πενταγράμμου. Κι είναι κρίμα που μεγάλα μέρη από το εύρος και το μέγεθος του έργου του παραμένουν ακόμη και σήμερα ανεξερεύνητα κι ας έχουν δεκάδες τραγούδια του κερδίσει την δύσκολη μάχη με τον χρόνο. Γιατί πέρα από την εκτίμηση και αναγνώριση που χαίρει στον ευρύτερο μουσικό κύκλο, ο Μητσάκης δεν έχει «παρασημοφορηθεί» όσο άλλοι ισοδύναμοί του. Κι αυτό ίσως συμβαίνει γιατί τα media αλλά και η έρευνα, από άγνοια ή ακόμη και μικροπολιτική σκοπιμότητα, αποδίδουν τα εύσημα μόνο σε λιγοστούς και ορισμένους. Το περίεργο είναι ότι ο Μητσάκης μέχρι και την αναγκαστική «απόσυρσή» του από τα πράγματα παρέμενε επίκαιρος και ευρηματικός σημειώνοντας και στην δεκαετία του '70 επιτυχίες που κατέγραφαν το κλίμα και την ατμόσφαιρα της εποχής. Όπως άλλωστε συνήθιζε να πράττει στην πολύχρονη διαδρομή του στο τραγούδι, όπου στην περίπτωσή του η περίφημη ρήση «Όπου Γιώργος και μάλαμα.» βρίσκει την απόλυτη επιβεβαίωση της.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ Τ' ΟΝΟΜΑ
<< Εγώ γεννήθηκα στην Πόλη. Τον πατέρα μου τον λέγανε Στέφανο και τη μητέρα μου Αθηνά. Γεννήθηκα στο Μπέικος, μια περιοχή φημισμένη για τα καρύδια της. Ο παππούς μου είχε ανοίξει ένα μαγέρικο εκεί κοντά στα δικαστήρια και σιγά-σιγά είχε αποκτήσει φήμη. Ο πατέρας μου άρχισε να ψαρεύει. Πήρε και μια βάρκα -εγώ ήμουν τότε πολύ μικρός- πήρε και τη μάνα μου κι εμένα και πήγαμε και μείναμε στην Πρίγκηπο, σε κάτι παράγκες κοντά στην παραλία. Εκεί μένανε όλοι οι ψαράδες. Εγώ γεννήθηκα το 1921. Αλλά έχω κι άλλο ένα πιστοποιητικό γεννήσεως το 1924. Κι αυτό γιατί είχαν αρχίσει να κυνηγάνε τους Ρωμιούς. Τα πράγματα σιγά-σιγά είχαν αρχίσει να γίνονται δύσκολα για μας τους Έλληνες. Είδαμε κι αποείδαμε, δε μας σήκωνε ο τόπος και αποφάσισε ο πατέρας μου να γυρίσουμε πίσω στην Ελλάδα. Φορτώσαμε τα πράγματά μας σ' ένα ιταλικό πλοίο, μια σακαράκα, «Αμπάζια» λεγότανε. Και έπειτα από δεκαεφτά μέρες ταξίδι -πιάσαμε Αλεξανδρούπολη, πιάσαμε Θάσο- φτάσαμε στην Καβάλα. Αυτό έγινε το 1935. Του πατέρα μου όμως δεν του πολυάρεσε. Αλλά και η μάνα μου φώναζε γιατί είχε ένα θείο ενωμοτάρχη στο Βόλο κι ήθελε να πάμε εκεί, μας είχε καλέσει ο θείος να πάμε κοντά του. Εκεί εγκατασταθήκαμε σ' ένα χωριό λίγο πιο έξω από το Βόλο, την Άφυσσο. Ψαροχώρι ήτανε, ο πατέρας μου ψάρευε εκεί, ήτανε κι ο θείος εξουσία, αρχίσαμε λοιπόν να τα βολεύουμε κάπως. Εμένα όμως το αίμα μου έβραζε. >>.

Ο νεαρός Μητσάκης τελειοποιεί τα ελληνικά του, για να μην γίνεται λόγω της προφοράς του ο περίγελος των πιτσιρικάδων, διαβάζει ποίηση και ασχολείται με το μπουζούκι. Στην ονομαστή «Σκάλα» του Στέφανου Μιλάνου θα πάρει τα πρώτα «μουσικά» μαθήματα αλλά δεν θα εξοφλήσει το χρέος του προς τον ιδιοκτήτη, 150 δραχμές, που δανείστηκε για να αγοράσει το πολυπόθητο τρίχορδο. Γι' αυτό και το όνομά του παρέμενε μέχρι και τα χρόνια του '60 στο μαυροπίνακα του μαγαζιού(!). Προκειμένου να μην καταλήξει ψαράς, όπως επιθυμούσε ο πατέρας του το σκάει και πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη (1937).

Στην σκάλα του Μιλάνου, Βολος. Ο Στέφανος Μιλάνος με τους τρείς γιούς του και τον ηθοποιό Πέτρο Γιαννακό, τον περίφημο "Κοκοβιό" (φοράει ρεπούμπλικα). Στον μαυροπίνακα είναι γραμμένα τα ονόματα των φεσατζήδων (22-12-1959).

Παιδί αμούστακο ακόμα, πρωτάκουσε τον Μάρκο να παίζει μπουζούκι στην Θεσσαλονίκη το 1937 και ξετρελάθηκε!.

Ο ΜΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ
Η καλή του μοίρα θα τον κάνει να γνωριστεί με τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Απόστολο Χατζηχρήστο. Ο τελευταίος όχι μόνο θα του διδάξει τα μυστικά του οργάνου αλλά θα τον προσκαλέσει στην Αθήνα και θα τον φιλοξενήσει στο σπίτι του στη Δραπετσώνα (1939). Μαζί με τον Ηλία Ποτοσίδη θα δουλέψουν σαν τρίο παίζοντας σε ταβέρνες και καφενεία, βγάζοντας «πιατάκι».. Γνωρίζεται με το Στελλάκη Περπινιάδη, το Μάρκο Βαμβακάρη, τον Γιάννη Παπαϊωάννου, το Στράτο Παγιουμτζή, το Σπύρο Περιστέρη, τον Χιωτη, τον Στέλιο Κερομύτη, τον Γιάννη Σταμούλη, το Σταύρο Τζουανάκο, Τατασοπουλο και άλλους πρωταγωνιστές και κατά την περίοδο της κατοχής εμφανίζεται στα μουσικά στέκια γύρω από την Ομόνοια (στου Πίκινου, στου Μπουχιούνη, στο Καρρέ του Άσσου κ.ά.). Γράφει τα πρώτα του τραγούδια (1941) που αμέσως ξεχωρίζουν για την στιχουργική τους φρεσκάδα και πρωτοπορία καθώς και για την φροντισμένη και ταιριαστή μουσική τους επένδυση. Η αρχή είχε γίνει. Όμως, ο πόλεμος - κατοχή ειδή είχε ξεκινήσει...
* Το πρώτο του τραγούδι, που γράφτηκε σε συνεργασία με τον μαέστρο Παναγιώτη Τούντα και κυκλοφόρησε χωρίς το όνομά του στην ετικέτα του δίσκου, ήταν το «Η λόγχη μας το θέλει» που τραγούδησαν η Νταίζη Σταυροπούλου με τον Στέλιο Κερομύτη και το Μανώλη Χιώτη και βγήκε στις αρχές του 1941. Ο ίδιος, όμως, δεν αναφερόταν ποτέ σε αυτό..

Από αριστερά: Ο Στέλιος Κερομύτης ο λεγόμενος «αριστοκράτης μπουζουξής», γνωστός και ως Μπούμπης, ο Γιάννης Σταμούλης (γνωστότερος ως Μπίρ-Αλάχ), με το νέο μέλος της πιάτσας των μουσουργών, Γιώργο Μητσάκη ή Καραντουζένι (όπως τον φώναζαν εκείνη την περίοδο) και κάποιος Μήτσος (Αθήνα, 1941).

Κερομύτης, Μπίρ- Αλάχ, Μητσάκης και κάποιος φίλος, σε ένα καφενεδάκι της πλατείας Αγάμων (νυν Αμερικής), το 1944.

1946 - 1953

Η πρώτη λαϊκή ηχογράφηση της Columbia μετά τον πόλεμο (12 Ιουνίου 1946) με τα τραγουδια του Μητσάκη!.
Σύμφωνα με τον Μητσάκη, το περίφημο "Κομπολογάκι" και το "Όταν καπνίζει ο λουλάς" -που ηχογραφήθηκαν μετά την απελευθέρωση (1946) και την επαναλειτουργία των studio στη Ριζούπολη και μάλιστα το καθένα σε τρεις παράλληλες εκτελέσεις (Πρώτη εκτέλεση της σύνθεσης "ο λουλάς", από Γιώργο Μητσάκη και Γιώργο Μανησάλη) - είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα και αφορμές (δες πιο κάτω). Παρά κάποια προβλήματα που αντιμετωπίζει με την στρατιωτική του θητεία (αρχικά στην Καλαμάτα και στη συνέχεια με εξάμηνη φυλάκιση στα Γιάννενα) σκαρφαλώνει με γοργούς ρυθμούς τα σκαλοπάτια της καταξίωσης. Το 1947 παντρεύεται με την πρώτη του σύζυγο και την επόμενη χρονιά έρχεται στη ζωή η κόρη τους.
Συνεργάζεται με τον Παπαϊωάννου στου «Μάριου» στην Ίωνος και στου «Καλαματιανού» στις Τζιτζιφιές, μόνοι τους αλλά και ως μέλη του ξακουστού σχήματος των 12 μπουζουξήδων. Περνάει απ' τη «Λουζιτάνια» στη Συγγρού με τον Απόστολο Καλδάρα. Ιστορική έχει μείνει η σύμπραξή του με τον Μανώλη Χιώτη στο «Πίγκαλς» (1947 - '49) στην αρχή της Πατησίων όπου οι δυο τους συναγωνίζονταν σε κομψότητα και αρχοντιά, μαγεύοντας το κοινό. Ο ίδιος ο Μητσάκης ταπεινά θα δηλώσει: «Η μόνη μου επιτυχία στο πάλκο ήταν με το Χιώτη στο Πίγκαλς». Εκεί η Μαρίκα Νίνου θα κάνει το νούμερό της με τον άντρα της και το μικρό γιο τους ως «Δυόμισι Νίνο» αλλά θα αποδώσει και μόνη της τις πρώτες μπριόζικες ερμηνείες της, κι εκεί ο Χιώτης θα γνωρίσει την Μαίρη Λίντα.

Τζιτζιφιές, 1947 στο κέντρο του "Καλαματιανού".

«Πίγκαλς» 3 Νοεμβρίου 1948
Μητσάκης - Στελλα Χασκιλ - Χιώτης
Ο Χιώτης και ο Μητσάκης ήταν οι πρώτοι που το 1948 επέβαλαν το άψογο ντύσιμο στο πάλκο. Φίλοι στενοί και συνεργάτες.

ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Η φήμη του Μητσάκη εκτινάσσεται στην κορυφή. Βρίσκεται στην πιο παραγωγική και αποδοτική φάση της καριέρας του. Σε μια λογοκριμένη περίοδο καταθέτει ώριμα δείγματα μιας αφοπλιστικά αψεγάδιαστης γραφής που παλινδρομούν ανάμεσα στην απεικόνιση της σκληρής μετεμφυλιακής πραγματικότητας αλλά συντοχρόνως και την διάθεση για διασκέδαση, γλέντι και απόδραση απ' τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Πηγές της θεματολογίας του η καθημερινότητα και οι ανάγκες της που προσεγγίζει με καυστική και αιχμηρή ματιά αλλά και σκωπτική, σαρκαστική οπτική. Μέχρι και τα μισά του '50 η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη: Το καπηλειό, Τα δαχτυλίδια, Η Βαλεντίνα (επηρεασμένος από τη θεία του στην Πόλη, στην οποία εύρισκε καταφύγιο για να μην τιμωρηθεί για τις σκανταλιές του), Η Φρόσω (απ' την παραμονή του στα Γιάννενα και τον μύθο της Κυρά Φροσύνης), Ο Ψαράς (για τον πατέρα του), Κατσιβέλλα, Θέλω στα μπουζούκια να με πας, Δεν είμαι ο Γιώργος, Ψιλή βροχούλα, Το σβηστό φανάρι, Παλαμάκια - Παλαμάκια, Γυναίκα με δυο άντρες, Απόψε είναι βαριά, Να 'χεις χάρη που σε αγαπώ (Το δικό σου το μαράζι) κ.ά. που ερμηνεύουν -συχνά μαζί με τον Μητσάκη- σπουδαίοι τραγουδιστές, όπως οι Στελλάκης, Παγιουμτζής, Νίνου, Ιωάννα Γεωργακοπούλου, Σωτηρία Μπέλλου, Δημήτρης Ρουμελιώτης, Καίτη Γκρέυ κ.ά.

Λαϊκό πάλκο «Τζίμη του Χοντρού» 1949 - '50, με το συγκρότημα του Μητσάκη. (Στο κέντρο όρθιος δίπλα από την Μαργαρώνη ο Τζίμης ο Χονδρος!)

ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ ΠΟΙΑ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΑΙ
Η ανοδική διαδρομή του Μητσάκη στη νύχτα περνά από του «Τζίμη του Χοντρού» στην Αχαρνών, δημιουργώντας το πρώτο δικό του συγκρότημα με τους Στέλλα Χασκίλ, Χρηστάκη (είχε παντρευτεί την αδελφή του Μητσάκη), Ευαγγελία Μαργαρώνη, Δημήτρη Ευσταθίου και τον νεαρό τότε Πάνο Μιχαλόπουλο. Ο τελευταίος θα μπει στην δισκογραφία χάρη σ' ένα τραγούδι του «δάσκαλου», το «Σαββατόβραδο συννεφιασμένο». Στις αρχές του '50, με «μεσολαβητή» το Γιώργο Ζαμπέτα, γνωρίζει την Άννα Χρυσάφη που μόλις έχει κάνει τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι. Μετά από ένα πολύμηνο διάστημα μαθητείας θα εμφανιστούν στη «Γωνιά της Αθήνας» στην Πατησίων και το καλοκαίρι του 1952 στο «Ροσινιόλ» στα Σεπόλια. όπου όπως λέει ο ίδιος ο Μητσάκης «γινόταν λοιπόν μεγάλος ντόρος κάθε βράδυ».
* Η παρουσία τους στην ταινία «Ο Πύργος των Ιπποτών» (1952) του Νίκου Τσιφόρου με τους Μίμη Φωτόπουλο και Πέτρο Κυριακό θα ενισχύσει την δημοτικότητά τους.

Πρωτη σειρα: Ζαμπέτας, Χρυσάφη, Μητσάκης και ο Κώστας Τσοκαρόπουλος, απο την ελλ.ταινια του 1952 "Ο πύργος των ιπποτών".

Το συγκρότημα Γιώργου Μητσάκη, με Αννα Χρυσάφη (όπου είχε γνωρίσει με «μεσολαβητή» το Γιώργο Ζαμπέτα), πίσω με μπουζούκι ο Κώστας Τσοκαρόπουλος, σε κάποια εκδήλωση (1952).

Το συγκότημα Παπαϊωάννου - Μητσάκη, στην "Τριάνα" του Χειλά. Διακρίνονται: ο Ηλίας Ποτοσόδης (πίσω από το μικρόφωνο), ο Μοσχονάς, Καλέργης (με τις κιθάρες), Γιάννης Τζιβάνης (μπουζουκι) και ο πιανίστας και συνθέτης Νίκος Μπουρλιάσκος. 1952 - '53.

Μητσάκης - Χρυσάφη
Για το κοινό θα αποτελέσουν ένα από τα ωραιότερα ντουέτα εκείνης της περιόδου αλλά η καλλιτεχνική τους σύζευξη θα είναι σχετικά σύντομη και στιγματισμένη από παράπονα και «γκρίνιες». Η Χρυσάφη θα κατηγορήσει τον Μητσάκη, ότι τα τραγούδια που εκείνη κάνει επιτυχία στο πάλκο -όπως συνηθιζόταν τότε- τα ηχογραφεί με άλλες ερμηνεύτριες ενώ ο δημιουργός, απαντώντας, θα θέσει το ζήτημα των διαφορετικών εταιρειών που δεν επιτρέπει τη δισκογραφική τους συνεργασία. Η Χρυσάφη ανήκε στην Odeon και ο Μητσάκης στην Columbia.
Στο ίδιο κέντρο (Ροσινιόλ) θα ξανασυναντηθούν με επιτυχία το 1954 και το 1957. Έχουν μεσολαβήσει τα ταξίδια του Μητσάκη στην Κωνσταντινούπολη και αργότερα της Χρυσάφης στην Αμερική. Η λεζάντα που προανήγγειλε την δεύτερη επανασύνδεσή τους έγραφε: Ξανασμίγουν τα' αηδόνια.

ΟΠΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΙ ΜΑΛΑΜΑ
Η δυναμική πορεία του Μητσάκη θα έχει συνέχεια και «συγκομιδή» και στις επόμενες δεκαετίες. Μετά από έναν στενωπό και μια κάμψη που θα έχει στα μισά του '50, το «Όπου Γιώργος και μάλαμα» (με Δημήτρη Ρουμελιώτη & Γεωργία Τζόυ) θα του προσφέρει στήριγμα και εφαλτήριο για νέα «σουξέ». Ο Θεόδωρος Δερβενιώτης, μαέστρος τότε στην Columbia, θυμάται χαρακτηριστικά ότι ο Νίκανδρος Μηλιόπουλος, εκ των διευθυντικών στελεχών της εταιρείας, αντιμετώπιζε με δυσπιστία το συγκεκριμένο τραγούδι και τις προοπτικές του. Μάλιστα είχε δημιουργηθεί κι ένα «παγωμένο» κλίμα με τον Μητσάκη αφού μια σειρά δημιουργιών του είχαν περάσει απαρατήρητες. Η κάθετη στάση του Δερβενιώτη -που εκτιμά ιδιαίτερα το έργο του Μητσάκη- σχετικά με την ποιότητα και το «γκελ» του «Όπου Γιώργος και μάλαμα» ήταν καθοριστική. Νωρίτερα -αλλά και στη συνέχεια- ο Μητσάκης θα βρει στο πρόσωπο του ανερχόμενου Στέλιου Καζαντζίδη τον ιδανικό εκφραστή μιας ομάδας κοινωνικών τραγουδιών που έθιγαν και φωτογράφιζαν κυριολεκτικά τα «κακώς κείμενα» και την δεινή θέση στην οποία είχε περιέλθει το μεγαλύτερο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων. Οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους: Θλιμμένο δειλινό, Ζωή είν' αυτή Ζωίτσα μου, Χτύπα φτωχή καμπάνα, Αχάριστε κόσμε και ντουνιά, Οι καλοί πεθαίνουν νέοι, Το πιο πικρό ψωμί, Πέφτουν τα φύλλα απ' τα κλαριά, Ζωντανό με κλάψανε, Βράδιασε μες το Γεντί Κουλέ, Το σήμερα χειρότερο, Όλα μαύρα, Το μεροκάματο, Κλάψε φτωχή καρδούλα μου -σε μουσική Δερβενιώτη-, Άσε με γιατρέ μου θέλω να πεθάνω, Μοναξιά και φτώχεια κ.ά.

Με τον Καζαντζίδη ο Μητσάκης αφήνει τον ευρωπαϊκό του αέρα και επιστρέφει σε πιο βυζαντινά ηχοχρώματα. Αυτός θα σηματοδοτήσει δισκογραφικά και το «πάντρεμα» του ερμηνευτή με την Μαρινέλλα με εναρκτήριες εγγραφές τα: Η πρώτη αγάπη σου είμαι εγώ, Νίτσα Ελενίτσα, Το ρομάντζο. Ο Καζαντζίδης σε συζήτηση που είχα μαζί του θα επισημάνει τον όγκο και την αστείρευτη φλέβα του δημιουργού: «Τα τραγούδια του τα τραγούδησε ολόκληρη η Ελλάδα. Είναι ίσως ο πιο πολυτραγουδισμένος συνθέτης». Οι δυο τους θα συναντηθούν «διακριτικά» και στην δεκαετία του '60, χωρίς ν' αφήσουν όμως έντονα τα χνάρια τους, με εξαίρεση το πανελλαδικής εμβέλειας «Το δικό μου πάπλωμα». Στο μεγάλο δίσκο αφιέρωμα «Ο Κύριος Μητσάκης» (1993) ο Καζαντζίδης στην εισαγωγή του «Τι γυρεύεις παλικάρι» περνάει στο μικρόφωνο τον χαιρετισμό: «Γεια σου Μητσάκη μεγάλε δάσκαλε!».

1958: Μερικά διαμάντια του Γ. Μητσακη (Στίχοι-Μουσική)
"ΝΤΑΛΕ ΝΤΑΛΕ" - ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΥ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ
"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑ" - ΣΤ. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ
"ΤΟ ΡΟΜΑΝΤΖΟ ΜΑΣ" - ΣΤ. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ / ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ
"ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ ΠΟΙΑ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΑΙ" - ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΥ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ
-- ΕΞΕΔΟΘΗΣΑΝ ΣΕ ΔΙΣΚΟΥΣ COLUMBIA --

Γιώργος Μητσάκης 1921 - 1993

Ο Μητσάκης με την σύζυγό του Αθηνά.

1959 *Τραγούδια Γ.Μητσάκη.

ΑΝ ΖΟΥΣΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ.
Στα χρόνια του '60 ο Μητσάκης βρίσκεται ανελλιπώς στην επικαιρότητα. Στην ζωή του έχει μπει πλέον «το μεγάλο κεφάλαιό του», η δεύτερη σύζυγός του Αθηνά. Οι παλιές του δόξες επανεκτελούνται από κορυφαίους λαϊκούς τραγουδιστές ενώ μια σειρά καινούργιων συνθέσεων του κατέχουν περίοπτες θέσεις στις λίστες επιτυχιών: Το παιδί που μπήκε τώρα, Στον Πειραιά συννέφιασε, Της Λαρίσης το ποτάμι, Ο μπάρμπα Θωμάς, Πάρε το δαχτυλίδι μου κ.ά. με τους Γρηγόρη Μπιθικώτση, Σπύρο Ζαγοραίο, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια, Μανώλη Αγγελόπουλο κ.ά. Παράλληλα συμβάλει με τα τραγούδια του στην καθιέρωση νέων ερμηνευτών, όπως οι Λίτσα Διαμάντη (Συννεφιές), Γιάννης Καλατζής (Πού 'σαι καημένε Περικλή), Γιώργος Νταλάρας (Στην εποχή του Πάγκαλου), Γιάννης Πάριος (Η θάλασσα του Πειραιά), Καίτη Αμπάβη κ.ά. Προσπαθώντας να κρατηθεί στις κορυφογραμμές της τραγουδοποίας και των τάσεων της εποχής ακολουθεί πιο «έντεχνες» διαδρομές. Παρά τις εμπορικές δάφνες που θα αποκομίσει δεν θα καταφέρει να αγγίξει τα όρια της πρώτης και αξεπέραστης φάσης της καριέρας του!.

L.P "Αν Ζούσαν Οι Αρχαίοι" (1969). Με τους: Γ. Καλατζής, Κ. Αμπάβη, Θ. Κανακάρης, Μπ. Τσετίνης, Λ. Διαμάντη, Σπυρος και Ζωή Ζαγοραίου, Σ. Χατζηαντωνίου, Γ. Νταλάρας κ.α.

Ο στίχος του που τόσο εύστοχα αντικατόπτρισε μια ολόκληρη κοινωνία και εποχή, το πνεύμα, τις αγωνίες και τα συναισθήματά της, αρχίζει να δείχνει τις ρυτίδες του, να καταφεύγει σε μανιέρες κι ευκολίες και να χάνει το σφρίγος και το σμάλτο του. *Είναι χαρακτηριστικό ότι γύρω στα '70 επιχειρώντας να κάνει και πάλι τραγούδια με τον Νταλάρα, εκείνος θα αρνηθεί την πρότασή του: «Τώρα κάνω άλλα πράγματα, δεν τραγουδάω αυτό το μοτίβο»
Ο Μητσάκης δεν θα παραδοθεί άνευ ορών στα νέα καλέσματα των καιρών και στο «άδειασμα» των πρωτομάστορων του κλασικού λαϊκού απ' τις μεγάλες εταιρείες. Στη Lyra θα ανοίξει και πάλι το «Ρεμπέτικο Σχολείο» του και «Το Παλιό Τεφτέρι» του κάνοντας κατάσταση και σημαντικές πωλήσεις με νέους κυρίως καλλιτέχνες μέσα από μια σειρά δίσκων 33 στροφών. Το δέσιμο και επικοινωνία τον κόσμο έχουν κτιστεί με στέρεα υλικά. Άλλωστε απ' τις αρχές του '60 στη νύχτα δείνει δυναμικό παρών: Στο Κάστρο, στο Βράχο, στα Χρυσά Κλειδιά, στον Περικλή και στο Πλακιώτικο Σαλόνι στην Πλάκα, στο Άλσος με τον Οικονομίδη, στη Νεράϊδα, στα Παλιά Δειλινά, στο Quenn Ann.

Στο κέντρο "Queen Ann" στην Βούλα, την χρονιά τού 1971.. Ο Γιώργος Μητσάκης '' δασκαλεύει '' μία νεαρή τραγουδίστρια, ενώ ο τραγουδιστής Σπύρος Πολυκανδριώτης τούς παρακολουθεί χαμογελαστός. *Μαζί με το Γ.Μητσάκη εκείνη την περίοδο είχε συνεργαστεί και ο αδερφός του Γιάννης Πολυκανδριωτης.

L.P Το παλιό τεφτέρι του Μητσάκη (1975)

ΑΝ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
Ίσως αν ζούσαν οι αρχαίοι, όπως και ο τίτλος του χαρακτηριστικού lp του Μητσάκη, που κυκλοφόρησε το 1969 να εκτιμούσαν περισσότερο το έργο και τις ιδιαιτερότητές του. Τις εμμονές του με τις συννεφιασμένες και βροχερές ημέρες (Στον Πειραιά συννέφιασε, Αν μιλούσαν τα σύννεφα, Ψιλοβρέχει, Της βροχούλας το νεράκι κ.ά.) με τους ψαράδες, το ψάρεμα και τη θάλασσα (Ο Νικόλας ο ψαράς), με τους Γιώργηδες και τα ονόματα γενικότερα (Έδιωξες το Δημητράκη), με τα επαγγέλματα και τις ιδιότητες (Ο βιοπαλαιστής, Ο φοιτητής, Ο πατέρας, Ο ναύτης, Το φανταράκι, Οι καπεταναίοι, Ο τσιγγάνος), με τις τοποθεσίες (Στης Καλλιρόης το ρέμα, Στο γύρο της Ακρόπολης, Θεσσαλονίκη, Στα Τρίκαλα, Γκρεμίζουν την Αθήνα την παλιά) τα δαχτυλίδια της αγάπης, το κομπολογάκι που το έχανε και το ξαναέβρισκε, τα ερωτικά τρίγωνα που δεν χωρούν σε «διπλό πάπλωμα» και «μικρό χαγιάτι», τους φυλακισμένους στα κάτεργα και τόσες ακόμη στιγμές που περικλείουν την πολυδιάστατη θεματολογία του που ανέπτυξε με ποιητική σφραγίδα, δυναμισμό, αμεσότητα, κριτική σκοπιά και σαφήνεια με συμπορευτή του λόγου τις όμορφες και ισοβαρής μελωδίες του.

ΟΤΑΝ ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ.
Το 1981 η ζωή του θα κινδυνέψει μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Θα αποσυρθεί από τα πράγματα αλλά αραιά θα επανέλθει στη νυχτερινή διασκέδαση: Το 1983 στα Δειλινά, το 1984 στο Χάραμα και το 1987 στην Όμορφη Νϋχτα. Το 1991 αντιμετωπίζει νέα προβλήματα με την υγεία του και φεύγει απ' τη ζωή το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου του 1993. Με χαμόγελο στα χείλη και ικανοποιημένος από τη συναυλία που οργανώθηκε προς τιμήν του από το Δήμο Πειραιά στο Βεάκειο με συμμετοχή πλήθους καλλιτεχνών τον Ιούλιο της ίδια χρονιάς κι έχοντας προλάβει να απολαύσει το ύστατο σουξέ, με τις χρυσές πωλήσεις της συλλογής «Η Ελλάδα του Μητσάκη». «Δραπέτης» απ' το «Γεντί Κουλέ» της ζήσης και με σβηστό «Καντήλι» όπως ερμήνευε ο Νίκος Γιουλάκης σε κάποια τραγούδια του «Δάσκαλου» που ανήκουν και στα αγαπημένα του γράφοντα. (Κώστα Μπαλαχούτη)

'Όταν θα σβήσει και το δικό μου το καντήλι
θέλω να πεθαίνω με χαμόγελο στα χείλη..

-Άρθρο του Κώστα Μπαλαχούτη μέσα από:
* Γιώργος Μητσάκης - Αυτοβιογραφία, επιμέλεια Νίκος Οικονόμου (εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου) * Συνέντευξη του Μητσάκη στους Στέλιο Ελληνιάδη και Γιώργο Κοντογιάννη (Ντέφι, τεύχος 8,1983) * Κι Όσο Υπάρχει θα Υπάρχω - Η πορεία και τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, του Κώστα Μπαλαχούτη (εκδόσεις Ατραπός) * Ρεμπέτικη Ανθολογία, του Τάσου Σχορέλη (εκδόσεις Πλέθρον) * Μανώλης Αγγελόπουλος, Ο Μεγάλος Τσιγγάνος, όπως τον γνώρισα του Τάσου Καραίσκου (Ατραπός) Αρχείο Ελληνικής Δισκογραφίας * Συνθέτες του Ρεμπέτικου του Παναγιώτη Κουνάδη (σειρά ψηφιακών δίσκων της Minos-Emi) * ΔΙΦΩΝΟ ΤΕΥΧΟΣ 98 (ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2003) * πηγή www.rebetiko.gr + Ogdoo.gr

Οργανικά κομμάτια του Γ. Μητσάκη:
1. ΑΪΒΑΛΙΩΤΙΚΟ (Ζεϊμπέκικο) (1961)
2. ΑΠΤΑΛΙΚΟ (Ζεϊμπέκικο) (1961)
3. ΜΠΑΜ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ (Ζεϊμπέκικο) (1961)
4. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΩΝ (Χασαποσέρβικο)
5. ΠΑΛΙΟ ΜΕΡΑΚΙ (Αλλέγκρο)
6. ΣΟΛΟ ΜΗΤΣΑΚΗ (Αλλέγκρο)
7. ΣΟΛΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ (Αλλέγκρο)
8. ΤΑ ΜΕΡΑΚΙΑ (ΣΟΛΟ) (Χασαποσέρβικο)
9. ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Χασάπικο)
10. ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (Χασάπικο) (1969)
11. ΤΟΥΡΛΟΥ – ΤΟΥΡΛΟΥ (Τσιφτετέλι)
12. ΧΑΣΑΠΙΚΟ Νο.2 (Χασάπικο)
13. ΧΟΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ (Χασαποσέρβικο) (1969)
*Απο καταγραφή του Σάκη Πάπιστα. ΠΗΓΗ

Όταν καπνίζει ο λουλάς / εσύ δεν πρέπει να μιλάς..
Κοίταξε τριγύρω οι μάγκες / κάνουν όλοι, κάνουν τουμπεκί..

Όταν καπνίζει ο λουλάς - Η στορία του τραγουδιου...
(Από την Αυτοβιογραφία του, αφηγείται ο Γιώργος Μητσάκης)

Mια μέρα, καθώς έβγαινα από το μαγαζί - ήταν μεσημεράκι, πήγαινα και τα μεσημέρια και μελέταγα λίγο μπουζούκι, έτσι για να περνάει η ώρα - με βλέπει ο Xιώτης. Kατέβαιναν προς τα κάτω, ήταν μαζί του ο Σπαγγαδώρος, ο Tζουανάκος - πολύ ωραία φωνή ο άτιμος - και ο Kαπετανάκης.

Πού πας, ρε Γιώργη;
E, προς την Ομόνοια, του λέω. Mε τραβάει από το μανίκι και μου λέει: Eλα μαζί ρε.

Aυτοί πηγαίνανε σ' ένα τεκέ να φουμάρουνε. Προχωρούσαμε τη Zήνωνος με κατεύθυνση την Aγ. Kωνσταντίνου. Eκεί ήταν και τα λεωφορεία για την Πελοπόννησο, ο παλιός σταθμός Πελοποννήσου, στον Aγιο Kωνσταντίνο δίπλα. Δίπλα στο σταθμό ήταν ένα καφενεδάκι και πιο δίπλα ένα μισογκρεμισμένο σπίτι. Mπήκαμε μέσα σ' ένα δωμάτιο της συμφοράς. Eίχε κάτι κουβάδες με στάχτη, να φτύνουνε, και γύρω γύρω αργιλέδες. Σκρατς σκρουτς τραβάγανε. Eρχεται ο τεκετζής, ο Γκραβαράς, αυτός που σκότωσε τον Kατελάνο τον μπράβο, και μου λέει: Pε μικρέ, τσάκω τον τζουρά να παίξεις δυο-τρεις νότες. Ψιλογρατσούναγα λοιπόν τον Tζουρά. Mαζί ήταν κι ένας σταθμάρχης από τα λεωφορεία, ένας κοντόχοντρος. Tου είχαν πεταχτεί τα μάτια έξω από τη μαστούρα. Eτσι όπως ήταν, άρχισε κι έλεγε διάφορα ασυνάρτητα πράγματα, κάτι μαγκιές, ότι μαχαίρωσε κάποιον κι άλλες ασυναρτησίες. Ο Γκραβαράς τσαντίστηκε. Γυρίζει και του λέει άγρια: Mη μιλάς, ρε! Kάνε τουμπεκί, άκου που παίζει ο τζουράς. Tο «κάνε τουμπεκί» βγαίνει από τη στιγμή που κόβουν τον καπνό. Kόβουν τον καπνό ψιλοκομμένο. Aυτή λοιπόν είναι στιγμή ιεροτελεστίας, δε μιλάει κανείς. H έκφραση «κάνε τουμπεκί ψιλοκομμένο» σημαίνει απόλυτη ησυχία. Παρ' ότι του 'βαλε τις φωνές ο τεκετζής, ο χοντρομαλάκας δεν το 'βαλε κάτω. Παρεξηγήθηκε..

Γιατί μωρέ αδερφάκι μου, εγώ δεν καθαρίζω για πάρτη σου, όταν χρειαστεί; Δεν κάνω, δεν...
Eντάξει, ρε, του είπε ο Γκραβαράς. Aλλά να καταλαβαίνεις, τώρα καπνίζουμε λουλά, μη μιλάς.

Aυτό ήταν. Aρχισα να το σκέφτομαι γιατί μου έκανε εντύπωση. Bγάζω ένα μολυβάκι, που είχα πάντα μαζί μου, και σημειώνω σ' ένα πακέτο από τα τσιγάρα: «Οταν καπνίζει ο λουλάς, εσύ δεν πρέπει να μιλάς και άκου που παίζει ο μπαγλαμάς». Mόλις με είδε ο Xιώτης κατάλαβε.

Aντε, μωρή κουφάλα Πολίτισσα, σου κατέβηκε έμπνευση, μου λέει.

Eτσι λοιπόν γράφτηκε το «Οταν καπνίζει ο λουλάς». Tο «άκου που παίζει ο μπαγλαμάς», ήταν το δεύτερο στιχάκι του τραγουδιού..
(ΠΗΓΗ Ρεμπέτικο Φόρουμ)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ +...

Κέντρο "Διανίτα" Κηφισιά 1946 - '47. Καθιστοί: Φ. Δούσης, Γ. Δέδες, Γ. Τατασόπουλος. Όρθιοι: Χρηστάκης, Κ. Μανιατάκης, Γ Μητσάκης. *"Αρκετά από τα τραγούδια του τα απέδωσε απαράμιλλα και ο ίδιος, με τις εκφραστικές ερμηνείες του, έχοντας βασικό συνεργάτη του στα σεκόντα και στα πρίμο-σεκόντο μέρη των μπουζουκιών τον εξαίρετο δεξιοτέχνη, και εξίσου εκφραστικό τραγουδιστικά, Γιάννη Τατασόπουλο"

Μητσάκης - Στέλλα Χασκιλ. Ταβέρνα ΤΖΙΜΗΣ ΧΟΝΤΡΟΣ 1949 - 1950

Ο Γιώργος Μητσάκης με τον Βασίλη Τσιτσάνη, στου Μάριου, στην οδό Ίωνος (1950)

Η Χρυσάγη με τον Μητσάκη, όταν συνεργαζόταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ολοι στο συγκροτημα του Μητσάκη είναι ντυμένοι ομοιόμορφα!.

1955, από την ταινία: "ΓΛΕΝΤΙ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ" (Σεν.-Σκ. Νίκος Τσιφόρος). Μουσ. Μιχάλης Σουγιούλ - Γιώργος Μητσάκης. Παίζει το συγκρότημα Γιώργου Μητσάκη. Με μπαγλαμαδάκι ο μαέστρος, συνθέτης και δεξιοτέχνης του κλαρίνου Δημήτρης Τζάρας!. Πενιές Μητσακης και "αρχοντορεμπέτικα" τραγούδια με τη Σπεράντζα Βρανά "Έξω φτώχεια" (Απόψε είσαι για φιλί) -ΔΕΣ.

Ο Μητσάκης, η Χρυσάφη κι ο Χρηστάκης (1955)

Άννα Χρυσάφη & Γιώργος Μητσάκης

Η Χρυσάφη κι ο Μητσάκης, όταν τραγουδούσαν μαζί, στο "Φαληρικό του Μαργωμένου" (1960)

Από αριστερά: Δ. Ρουμελιώτης, Άννα Χρυσάφη με μια μικρή θαυμάστρια, Γ. Μητσάκης κ.α. Μάλλον στο κέντρο «Ροσινιόλ» των Σεπολίων το 1959 - '60.

* Στο πλάι τού Μητσάκη, η Χρυσάφη κατάφερε να φέρει την «καλή κοινωνία» σε λαϊκό εξοχικό κέντρο - και δη πολυτελέστατο - στο σταυροδρόμι της Αθήνας προς τις δυτικές συνοικίες. Στο θρυλικό Ροσινιόλ των Σεπολίων, που έδωσε και το όνομά του στην περιοχή!.

Το συγκότημα Γ. Μητσάκη, με Αννα Χρυσαφη, Νικος Καλέργης (κιθάρα/τραγούδι), Γιάννης Τζιβάνης (μπουζουκι) κ.α

Γιώργος Μητσάκης - Δημήτρης Ρουμελιώτης
Ο Δημήτρης Ρουμελιώτης (1921-2012), που από το 1952 μέχρι το I960, συνεργάστηκε στενά, με τον Γιώργο Μητσάκη, είχε πει σε μια συνέντευξη:

«.. Μετά το 1951 πήγα στην Columbia και τα πρώτα κομμάτια, που τραγούδησα, αν θυμάμαι καλά, ήταν "Το κορίτσι μου γιορτάζει (η κούρσα)" και "Το παράπτωμα", ένας δίσκος με δυο τραγούδια του Γιώργου Μητσάκη, που τα λέμε με την Σουζάνα Λαζαρίδου.

Μετά το 1951 τραγούδησα πολλά τραγούδια του Μητσάκη: "Όπου Γιώργος και μάλαμα", "Έδιωξες τον Δημητράκη γιατί ήτανε φτωχός", "Στην μαγεμένη Αραπιά", "Πόσα θες με την κούρσα στα μπουζούκια να μας πας", ("Να σε πάρει το ποτάμι", "Στη μαγεμένη αραπιά", "Τα χαστουκια", "Ποιος είδε μάνα να πονεί") και άλλα, που δεν τα θυμάμαι τώρα πια. Με τον Γιώργο τον Μητσάκη δουλέψαμε μαζί και στο "Ροσινιόλ", ήτανε και η Άννα Χρυσάφη μαζί μας. Την άλλη χρονιά δουλέψαμε με την Σωτηρία Μπέλλου και τον Γεράσιμο Κλουβάτο. Κι αυτουνού είπα τραγούδια: "Με μια αριστοκράτισσα μες στη ζωή περπάτησα" ..»

Δημήτρης Ρουμελιώτης στο μπουζούκι και δεξιά του οι Άννα Χρυσάφη και Γιώργος Μητσάκης, μάλλον στο "Ροσινιόλ"

Ο Γιώργος Μητσάκης στην αυτοβιογραφία του (Γιώργος Μητσάκης. Αυτοβιογραφία. Εκδόσεις Εικοστού πρώτου 1995. Σελ 74-76) αναφέρει για τον Δ.Ρουμελιώτη:
«,, Τη Γκρέυ μου την έφερε ο Ρουμελιώτης, που είχε φέρει και τον Καζαντζίδη. Της έδωσα το «Το δικό σου το μαράζι θα με φάει».
Μόλις πήγαμε στην Columbia, μου λέει ο Λαμπρόπουλος: Γιώργο πες κι εσύ ένα τραγούδι από πίσω από το δίσκο να βοηθήσουμε την Καίτη, να πουλήσουμε. Κάθησα κι έγραψα το «Όπως μ' έχεις κάνει πτώμα, θα με φάει το μαύρο χώμα». Στην ηχογράφηση μου κάνουν κάτι φωνές η Νίνου κι ο Τατασόπουλος.
Δεν είχε τύχη αυτό το τραγούδι, γιατί το «Μαράζι» τράβηξε πολύ. Έγινε μεγάλη επιτυχία. Εν τω μεταξύ στον Καζαντζίδη είχα δώσει και άλλο τραγούδι, το «Θλιμμένο δειλινό». Αυτό έγινε το '52. Σιγά-σιγά είχε αρχίσει ν' ανεβαίνει και κάπου τον έχασα τον Καζαντζίδη. Μου λέει ο Ρουμελιώτης: «Ρε συ, αυτός τα έχει φτιάξει με τη Γκρέυ και δουλεύουνε στου Ξυπολητάκου». ΠΗΓΗ

Στου "Κουλουριωτη" 1958, με το συγκρότημα του δάσκαλου Γιωργου Μητσακη!. Δεξιά ο Λάκης Μπαλλής και αριστερά με μπουζούκι ο Δημητρης Ρουμελιωτης!

Ο Γιώργος Μητσάκης (αριστερά) στο πάλκο με τους ηθοποιός, Μαίρη Χρονοπούλου και Κώστα Κούρτη. Από την ταινία "Το Κορίτσι της Κυριακής" (1964).

Ο Μητσάκης έγραφε, ο ίδιος, και τους στίχους. Δεν έπαιρνε από άλλους στιχουργούς, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις...Αντιθέτως έδινε σε άλλους συνθέτες. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα τα τραγούδια "Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα" σε μουσική του Γ.Ζαμπέτα και "Ο Νικόλας ο ψαράς" σε μουσική του Β.Τσιτσάνη. Υπήρξε δε και πολύ καλός τραγουδιστής.Πολλά από τα τραγούδια του, τα δισκογράφησε με την ιδιαίτερα χαρακτηριστική φωνή του ενώ ιδιαίτερος είναι και ο ήχος του μπουζουκιού του.

L.P Just Mitsakis and you / Συντροφια με τον Μητσακη (ODEON)

Τέλη δεκ: ’60. Ο Πρόδρομος Τσαουσάκης με την κιθάρα του μαζί με τον "Δάσκαλο" Μητσακη παίζουν και τραγουδούν με την παρέα δυο μεγάλων ηθοποιών, της Αλίκης Βουγιουκλάκη (αριστερά) και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ (πίσω απ' τον Τσαουσάκη). Ο Γιάννης Καλατζής πιο πίσω και ο ηθοποιός Βαγγέλης Βουλγαρίδης, δεξιά, δίπλα στον Μητσάκη.

Γιώργος Μητσάκης και Νίκος Ξανθόπουλος

Ο Γιώργος Μητσάκης με τους "Τρίο Μορένο" του Γιάννη Καλατζή (αγνωστος σχεδόν στο πλατύ κοινό μέχρι το 1967..), όπου βρήκε τον δρόμο του χάρι στη συνεργασία του με τον Γιώργο Μητσάκη, καθιερώθηκε με το σουξέ «Πού ‘σαι καημένε Περικλή» και με «Τα χρυσά κλειδιά» του Θόδωρου Δερβενιώτη και Κώστα Βίρβου άνοιξε διάπλατα την χρυσή πόρτα που τον έφερε κατ’ευθείαν στην φήμη και στην επιτυχία!!

L.P "Τα Σαΐνια" (1976) Παναγιώτης Μιχαλόπουλος και Γιώργος Μητσάκης.

L.P "Μονά - Ζυγά" (1973) - Μουσική Γ. Μητσάκης Στίχοι Γ. Καλαμαριώτης. Με Ρένα Κουμιώτη, Δημήτρης Ζευγάς, Μιχάλης Βιολάρης και Γ. Μπογδάνος.

L.P "Ημερολόγιο Της Πιάτσας" (1981) Γιώργος Μητσάκης, Γιώργος Σερραίος

Στα χρόνια τών '70ς, σε κάποιο κέντρο τών Αθηνών, ο Γιώργος Μητσάκης και ο Γιάννης Κατέβας '' παρουσιάζουν '' κάποιο τραγούδι τού συνθέτη.

"Μονά ζυγά τα χάνουμε / τη φτώχεια πώς να γιάνουμε / ποιος φόρτωσε στον ώμο μας / λάθος σ' αυτόν τον κόσμο μας.." * Η Ρένα (Ειρήνη) Κουμιώτη στο στιγμιοτυπο απο προβα με τον Γιώργο Μητσάκη, για τον Δισκο "Μονά-Ζυγά" του 1973, σε στίχους Γιώργου Καλαμαριώτη (ψευδώνυμο του δημοσιογράφου Γιώργου Μπέρτσου). Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο μεγάλος λαϊκός δημιουργός γράφει τραγούδια χωρίς να έχει υπογράψει και τους στίχους..